Mbingarkesa e informacionit me të cilën jemi të bombarduar shtrihet në artikujt e prindërimit, kështu që shpesh përfundojmë të pyesim veten se cila është, në fund të fundit, mënyra “e duhur” për të rritur një fëmijë. Por ashtu siç ndodh me të ushqyerit – ku për shembull modeli mesdhetar e ka dëshmuar herë pas here epërsinë e tij – ashtu edhe në edukim, çfarëdo konstatimi që kemi herë pas here, mbeten disa rregulla të përgjithshme. Psikologët e Harvardit theksojnë një gjë shumë themelore, e cila megjithatë nuk është gjithmonë aq e thjeshtë sa mund të duket:
Kalimi i kohës me fëmijët tanë: Sidomos nëse ata shkojnë në shkollë dhe ne punojmë – të paktën- tetë orë në ditë, ne përfundojmë, pasi kthehemi në shtëpi, ndihemi shumë të lodhur dhe të stresuar për të kaluar kohë me ta. Por është dhurata më e vlefshme dhe më e dobishme që mund t’u bëjmë, për zhvillimin e tyre emocional dhe mendor, më e rëndësishme se çdo e mirë materiale.
Katër këshilla të tjera nga ekspertët
T’u tregojmë fëmijëve shqetësimin tonë me fjalë dhe vepra: Nuk mjafton t’i mbajmë ata të sigurt dhe të plotësojmë nevojat e tyre themelore. Është e rëndësishme, sipas studiuesve të Harvardit, të monitorohet globalisht zhvillimi i tyre në bashkëpunim me mësuesit dhe kujdestarët dhe, mbi të gjitha, t’i frymëzojmë ata të ndajnë jetën e tyre të përditshme me ne, duke na folur me besim dhe pa frikë për performancën e shkollës, miqtë e tyre, mendimet e tyre, ndjenjat e tyre.
Jepuni atyre mundësi për të zgjidhur problemet pa i vënë shumë peshë rezultatit: Është në rregull të bëni gabime, p.sh. të dështoni një test shkollor. Është më e rëndësishme t’u jepni atyre mjetet për të bërë zgjedhjet e tyre në jetë dhe për të gjetur zgjidhje për problemet e tyre, duke i shpërblyer ata për përpjekjet dhe duke i motivuar që të vazhdojnë të ndjekin qëllimet e tyre.
Të shprehim mirënjohjen tonë për atë që ofrojnë: Dhe t’i frymëzojmë ata të ndjejnë mirënjohje për atë që kanë. Për shembull, duke i dhënë një përqafim të madh në fund të një dite ku ata na ndihmuan të pastronim shtëpinë. Dhe për të diskutuar me ta, me stimuj të tillë si dokumentarë apo edhe imazhe që shohim në rrugë, për njerëzit që kanë pasur më pak fat se ne dhe për mënyrat se si mund t’i ndihmojmë ata.
T’u japim mundësinë të zbulojnë botën jashtë mikrokozmosit tonë: T’i sjellim në kontakt, me mjete të ndryshme dhe në varësi të moshës së tyre, me atë që ekziston përtej rrethit të ngushtë të familjes dhe miqve tanë. Për t’u njohur me njerëz dhe situata që i kapërcejnë karakteristikat si kombësitë dhe fetë, duke i hapur rrugën evoluimit të tyre në njerëz që thjesht nuk do të tolerojnë “të ndryshmen”, por do ta përqafojnë atë dhe do të mësojnë prej tij.
